Olm 3 Yıl oldu işte. Eylül' ün dediği: "Baba bence dayım burada hayvanlarla beraber yaşıyor". Benim içimde ; saç sakal karışmış bir anda bir kayanın arkasından çıkıp " eniştee" diyeceğin.. 3 yıldır girmek istediğim kanyona bu yıl girebildim en sonunda. O suya daldım ya; su ile sana ulaşıyormuş sana dokunuyormuş gibi ilerledim. Korku ve heyecan ile nabzım yükseldi. Etrafa, suya kayalara baktım. Nerelere bakmış olabileceğini, nerelerde yüzdüğünü, hangi kayada oturduğunu tahmin etmeye çalışarak devam ettim. Dar bir yer geldi su akıntılı, nabzım iyice yükseldi. Orayı da yüzerek geçtim. İçimden bir ses "suya dokunmak yetmez , yanına kadar git " diyor, başka bir ses " olm bir üzüntü hikayesi de sen mi yazacaksın?" diyor. Artık önüme gelen noktadan geriye dönüş yok. Kalbim hızla atıyor. Suya atlamak ile atlamamak arasında oturup kayanın birine geçiş var mı diye bakıyorum yukarılara. Yok. Sesleriniz geliyor zihnime. " Nabayım be yaavv " diyorsun. O sırada ürperiyorum hep rüzgarla gelen o his: Aha Anıl geldi diyorum gülümsüyorum. Sonra kesiliyor o his gözlerim doluyor. Yutkunmaya çalışıyorum. Biraz daha orada kararsızlıkla bekliyorum . Etrafa daha da dikkatli bakarak geriye dönüyorum. Sudan hiç bu kadar korkmamıştım bunu düşünüyorum dönerken.
