Unutuyorum olm, sinsi bir el hatıraları silip duruyor. Her geçen gün daha da bulanıklaşıyor . Israrla anımsamaya çalıştığım anlarda göğsüme bir şey basıyor, Sıkılıp başka şeylerle uğraşıyorum. Yani unutmaya çalışıyorum. Annene iftar için pide alışımızdan başlıyorum, ofiste yaptığımız iftara geliyorum oradan kahvede çay içmemize, oradan da seni bıraktığım ormanpark a gidiyorum. İçinde olmasam da o minibüste yolculuk yapıyor Gerede den karabük yoluna dönüyorum. Safranbolu yu geçip Pınarbaşına .. Sonra kanyonun başında hazırlıklar ve ilk giriş..Suyla ilk temas, müthiş bir heyecan , sevinç.. İlerliyoruz güle oynaya. Son görüntülerinden pasajlar aklımda .. nasıl bir neşe :) Saat 11 olmuş bile .. Bu dünyada son saatlerin olduğunu bilmeden neşemiz yerinde. Mola yeri.. Bir şeyler atıştırıyoruz. Ben bir bakayım diyorsun ileride ne var diye. Gitme diyorum, keşke ben olsaydım orada, ben olsam gitmezdin diyorum. ama.. İşte tüm bunları unutmak istiyor beden. Hatırladıkça unutmak unuttukça hatırlamak..
Kendimi diğer anılara bırakıyorum: Bir sonraki faaliyet planlarını konuştuğumuz anlara, hazırlıkları yaptığımız , geleceklere haber verdiğimiz nalara. Sonra sesizce yürüdüğümüz, nefes nefese kaldığımız anlara , umutsuzca birbirimize baktığımız anlara, küfrettiğimiz, dedikodunun dibine vurduğumuz ve hunharca at gibi güldüğümüz anlara..
Sonrasında yine dönüyorum işe güce şuna buna.. böyle devam ediyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder